Molly:
Als ik binnen loop zie ik dat Aison wakker schrikt. Ik voel me schuldig maar ben ook boos.
'Aison, Conor verteld md net iets, heb je P.L. Johnasburg getackeld en geslagen? Waarom heb je niet gezegt dat je geschorst bent?' Ik loop om het bed heen. En begin tegen zijn borst te slaan met tranen in mijn ogen Aison weet wat er is gebeurt. Hij weet dat hij mijn broer van me heeft afgenomen en hoe gevaarlijk deze man is.
Hij pakt me bij mijn armen en dwingt me om hem aan te kijken.
'Ik zal het hem nooit vergeven wat hij jou en Daan heeft aan gedaan. Toen viel hij detective Hawks aan, ik stond er tussen. Toen ik hem op de grond had kon ik mezelf niet meer beheersen. Ik moest terug denken aan de begrafenis van Daan. Jij die nog in het ziekenhuis lag en niet eens afscheid van hem hebt kunnen nemen. Je was pas 8 jaar. De maanden daarna, je was bond en blauw. Hoe me moeder toen ze het hoorde me vast heeft gepakt en heeft zitten huilen met mij, haar baby in haar armen.' Nu hebben we beide tranen in onze ogen en neemt me in zijn armen. Ik ben veilig. Veilig voor de buitennwereld.
'Maar het was gevaarlijk' snik ik.
'Het was het waard' fluisterd hij in mijn haar. 'En hij heeft maar een fractie gevoeld, van wat ik voelde.'
'En je schorsing?'
'Duurt nog 2 weken. Mijn leiding gevenden (niet conor) heeft gelult als brugman om het bij schorsing te laten, maar ik geef toe. Het maakt de zaak niet makkelijker.'
Aison:
Molly kijkt me aan met haar grote bruine ogen en ik smelt. Ze voelt zo fijn in mijn armen. Ik veeg de tranen uit haar gezicht en stel voor dat ze zich op frist. Ze pakt wat spullen en verdwijnt in de badkamer. Ik maak mijn broek open en verstop het ei tussen het afval. Daar komt niks meer van. Ik ga me klaar maken voor de avond rush en het concert.