Hoofdstuk 1 verbanning

Ndnsks

Heel ver in de toekomst is er een land waarin een koningrijk de macht wil hebben over alle andere landen. Kan Dorian er nog op tijd een stokje voor steken??

Op een zonnige ochtend zaten de koning en koningin samen met hun zoon aan de eettafel. De koning keek voor zich uit zonder een opmerking te maken. ''Ik ga vanmiddag met frederic weg'' zei Dorian om de spanning die tussen hem en zijn ouders was ontaan over de weken een beetje af te laten koelen. De koningin keek op naar haar zoon. ''Waarom ga je toch altijd met die boeren knul om? er zijn toch veel betere mensen te vinden.'' Dorian negeerde de koningin en keek de koning aan. ''Wat wil je van me. Je hebt lessen over een paar uur daarna zoek je het maar uit'' zei de koning snibbig. Dorian wist dat het vandaag weer niet ging veranderen met het gedrag van zijn vader en moeder ookal hoopte hij het wel stiekem.
''Het ondbijt was oke'' zei Dorian. Hij draaide zich om en boog zijn hoofd naar de koningin en liep de kamer uit.

Nadat de lessen van de prins waren afgelopen liep Dorian naar de stallen waar Frederic zou wachten met de paarden. ''Maakt deze kleding me niet te dik?'' vroeg hij lachend aan Frederic.

Frédéric had net de paarden gezadeld en zijn appel op gegeven toen de prins aan kwam lopen. Schichtig keek hij achter de prins of de koning er niet was. Als die er geweest was had hij in het gelid moeten staan. Nu echt niet. "hmm" bedenkelijk wreef hij over zijn kin. "eigenlijk wel." zijn antwoord was dood serieus. "het geeft u een mooie kont prins"

Dorian nam lachend zijn paard van Frederic over. ''Hey meisje. Kijk eens.'' Dorian stopte zijn hand in zijn zak van zijn tuniek en haalde daar een rode appel uit. Amara hapte vrolijk op de appel in. ''Waarom ben je toch altijd zo zenuwachtig hier?'' vroeg Dorian lachtend. Hij gaf Frederic een speels stomp. Dorian sprong op zijn paard en draafde weg. Een paar meter verder liet Dorian zijn merrie tot stilstand komen. ''Ga je nog komen of blijf je naar mijn kont staren.''

"ik denk dat ik even blijf staan staren goed prins?" met dat sprong ook Frédéric op zijn paard. Hij liep alleen in stapvoets achter de prins aan. Kijkend anar de rug van de jongen alsof hij Dorian kont goed in zich op nam. Eindelijk naas Dorian knikte hij." laten we gaan" met dat spoorde hij zijn paard aan

Dorain draaide zijn hoofd weg en begon te blozen. Hij joorde de hoeven in het zand achter hem dichterbij komen. "Laten we gaan" na een tijdje gereden te hebben stonden Dorian en Frederic voor een ophaal brug van een stadje in de buurt. "Zullen we?" Vroeg Dorian met de hoop dat Frederic ook naar binnen wilde.

Frederic wachte met zijn antwoord.. "ja" zei hij na een stilte. De paarden beginnen onrustig te trappelen. "weet je het lijstje nog prins?," vroeg hij nerveus toen ze binnen stapte. De Stad was voor hun een oude speelplek. Maar nadat Dorian 15 geworden was mocht hij niet meer spelen.. Dat is nu 5 jaar geleden.

"Laten we onze paarden hier neer zetten om uit te rusten. Dan kunnen we ook meteen kijken of er wat fruit voor ze te halen is." Dorian leiden zijn paard naar een van de rustplaatsen en nomd der vast. "Zullen we straks ook kijken in de bibliotheek ik heb heel toevallig mijn boeken uit en voor de rest zullen we gewoon iver de markt gaan."

Dit waren de beste dagen voor Frederic. Lekker met zijn prins door de stad heen lopen. Fruit kopen en kletsen over de boeken die hij gelezen had.. Frédéric kon zelf nit lezen. Daarom waren de verhalen die Dorian vertelde zo leuk. "ik vind het allemaal een goed plan." frederic Controleerde de paarden waarna hij zijn prins aan keek. " vertel me hoe eindigde het boek snow-white?. U was gestopt met vertellen toen de koning aar een te strak corcet om deed,"

"Ohja ik was dat al helemaal vergeten" lachte Dorian. "Waar waren we ook al weer?" Dorian keek Frederic speels aan. "Ik geloof dat ik bij de derde val vam de slecht koningin was." Dorian keek naar Frederic om te zien of hij gelijk had en ging gewoon verder. "De zeven dwergen kwamen na hun werk uit de mijnen terug. De deur van hun huisje stond open. De dwergen rende naar binnen. Snow-white waar ben je. Riepen ze allen in koor. Toen een van de dwergen de keuken in liep zag hij Snow-white liggen. ZeIk lag op de grond een appel naast der en het raam ver open." Dorian stopte even om spanning op te laten bouwen. "De dwergen dachten dat ze dood was en hadden een glazen kist gemaakt voor haar. Op de dag dat ze zou worden begraven kwam er een knappe prins die tegen de kist van Snow-white aan liep en het stukje appel in der keel los schoot. De prins nam Snow-white mee naar zijn kasteel en ze troude n die dag nog. EINDE." verklaarde Dorian.

Lang bleef het stil. Frédéric dacht diep over het verhaal. "waarom kon hij trouwen met haar" aar stem verraadde zi veel diepte die hij nooit uit zo kunnen spreken. Bij de fruit keek frederic wat afkeurend naar de appels."nee prins niet de appels" zei hij afkeurend zijn vingers strelend over de huid van de jongen

Een rilling ging door Dorians ruggengraat bij de aanraking. "Dorian keek op. "Hoezo niet die appels? Het zijn mooie rode appels." Dorian keek Frederic verbaast aan. "Aan de overkant van de markt hebben ze vast ook wel goede. Als jij dat denkt."

frederic keek nar de appels.'Dadelijk zijn ze ook vergiftigd!..' met een beangstigende blik keek hij van de prins naar de appel.. 'Anders eet ik eerst.' hij wilde de appel al pakken klaar op zijn prins te beschermen

Dorian legde zijn hand op die van Frederic. ''Als jij dat voor mij wil doen hou ik je als jou prins niet tegen maar als vriend vraag ik je dat niet te doen. ik zou zelf ook niet willen dater iets met jou gebeurd.'' Dorian keek Frederic uitdagend aan. ''Laten we maar gewoon naar de andere tent gaan.''

Met wat rodere wangen knikte frederic. Het idee dat de boze heks Dorian zou vergiftigen was een hell! zo liepen ze door naar de colgende kraam waar Frederic weer rond keek. zijn ogen nog groter. 'ze verkopen kammen daar!.. wat als oh hemel!' nu begon hij zachtte lachen.