Hoofdstuk 1 verbanning

Dorian vreef even met zijn hamd over zijn rug en rende bijna naar zijn kleren toe. Draaide zich om en begon zich aan te kleden. "Wat is dit voor plek?" Dorian keek in vervondering om zich heen. De soort van grot waarin ze beland waren was niet zo heel donker. Kleine fakkels hingen aan de muur sommige aan waardoor het pad vanuit de berg verlicht was. Dorian liep naar een van de muren toe en keek ernaar er zaten kleine fonkelende steentjes op de wanden. Ze hadden allerei verschiilnde kleiren. "Wist je dat dit hier was?" Dorian keek terug om naar Andrew. Zijn mond zowat opengevallen.

Andrew kleedde zich wag rustiger aan. Hij had geen schaamte. Iet ocer zijn eigen lichaam. "nee ik wist niet dat de stene muur achter de waterval open kone. En dit" hij wreef over de steentjes in de muur. "het is schitterend.." nog een stap en ineens vlogenber kleine eteentjes omhoog. Hun vleugelthes klapte snel.. Het leken wel stenen vuurvliegjes. "oh...," de vliegjes begonnen rond elkaae te vliegen tot ze een soort pijl vomrde. "zullrn er deze stene wezenthes vertrouweb?"

Dorian keek geinterigeerd naar de steentje. "Wel heb je me nou. Wat zijn dat?" Hij wist ook wel dat Andrew het niet wist eigenlijk maar aksnog. Dorian knikte nar Andrew en liep in devrichting waar de wezens heen wezen. Dorian liep een grotere grot binnen en stond plotseling stil. "Zie je dat?" Dorian wees met zijn hand naar een steen die hoog boven nogsteeds in de muur zat.

"wow" anfrew had doriam gevolgt. "waar de hell zijn we." andrew stond nu zo dicht bij de steen. Hij staarde er na met open mond volledig in trans. "dit moey de koning van deze landen niet weten.. Hij zou zijn zoon nog verkooen voor dit terrein. Om die steen te bemachtige."

Dorian slikte even "ik denk i derdaat dat de koning er zoiets wel voor over heeft." Dorian wou de steen aanraken maar hield zochzelf tegen. Die niet zo kinderachtig. "Zouden de mensen uit het dopr hier iets over weten?... zie je ze soms af entoe naar het water gaan?"

"nooit.. Ze verlaten hun huizen amper. Iedereen heeft zijn eigen werk in het dorp. Dat gaat nooit verder dan de hekken. Die kleine afscheiding. De kleuren can de steen leken wel te veranderen. Andrews buik werd er warm van. Zijn schouders kwamen wel strak te staan van de spanning. Het voelde machtig. Maar ook vriendelijk. "laten.. We gaan"

Gespannen keek Dorian achterom. Hij had het gevoel dat er iemand naar hem keek of in ieder geval iets aanwezig was in deze grot behalve hun en die rare stenen. De stenen waren nu niet meer in de vorm van de pijl en waren weer aan het terug gaan naar hun oorspronkelende plekken. "Wel ik denk dat we hier rechtdoor moeten. Zo te zien vinden zij" dorian wees naaar de steentje "dat we op de goede weg uit zijn." De grot werd aan de rechterkant weer smaller en Dorian begon die richting op te lopen.

Ze moeste uiteindelijke kruipen om de grot uit te komen. Eteen buiten keek andrew achterom. Niks. Het was alsog de grot nooit bestaan had. "ik wil hier een keer terug. Als day ooit nog lukt." hij klopte dorian op zijn schouders."die mannen zullen je niet te pakkeb krijgen

Dorian keek Andrew vragend aan "hoe weet je dat die mannen achter mij aanzitten. Ik heb daar niks over gezegt... is het zo duidelijk?" Dorian dacht nog zo dat hij het goed had kunnen verbergen wie hij was. Hij wist wel dat heer Greed het wist maar had gehoopt het langer te kunnen geheim kunnen blijven. Dorian keek ook nog een keer achterom naar de stenen muur waar niks op te zien was. "Laten we maar gaan."

Andrew keek de jongen aan die zo verbaast waren. "je kwam bebloed aan, angstig en kon niet op een plek blijven zitten. Je wilde weg en pas toen je wist day ie niey wrg kon bleef je. Je bent steeds op je hoede. Daarnaast reageerde je zo angstig dat je zr wel had moeyen herkennen"lachend sloeg hj zijb arm rond dorians schouders. "ja laten we terug lopen." ze waren nog niet ver van de grot toen een laag ronkend geluid te horen was. Andrew keek meteen verwilderd rond. "de heks.."

Dorian was even stil maar hij hoorde ook het geluid. Het klonk als een verwilderd beest iets te verwildert eigenlijk. "Heks? Zijn hier heksen? Die heb ik vanochtend niet gezien..." het brommende geluid kwam dichterbij. Dorian deed een stap achteruit nadat hij door had dat het op hun afkwam. "Is uuh is de heks gevaarlihk?" Vroeg Dorian benaud. Hij had nog nooit een echte heks ontmoet.

Het ronkende verwilderde geluid leek al om de hoek. Andrew drukte dorian achter zich. Hij had van horen zeggen. Het geluid gehoord dat ze maakte. Maar nog nooit was ze zo dicht bij geweest als nu. De grond leek zelfs te trillen. Andrews ademhaling werd iets hoger

Snel stapte Dorian nog een stap naar achtere toe. Gewoon hopend dat de heks niet naar hun kwam. Maar natuurlijk was dat maar flauwe kul dacht Dorian. Nu was het geluid van het monsterachtig wezen dat wel bij de heks moest zijn zo dichtbij. Er was iets veranders in de lucht. Een rare geur. Iets dat Dorian nog nooit had geroken. Net voordat het ding uit de bosjes voor hun zou verschijnen stopte het geluid. Er werd wat dicht gegooit met een klap en de bosjes waarachter de twee stonden werden ruw opzij geduwt.

Andrew greep naar zijn boog. Deze had hij niet bij. De angst begon nu toch ook zichtbaar te worden op zijn gezicht. "wat moet je" probeerde hij zo stoer mogelijk te roepen. De laatate bosjes bewogen weer en iets kwamner uit. Lange donkere haren hoog opgestoken. Em die duivelse lach op dat Gezicht. Meteen keek andrew naar de hand van haar. Ze hield dat duivelse ding beet. Andrew ging vollesig voor dorian staan.

Dorian pakte zonder het echt door te hebben Andrew arm vast waarschijnlijk voor het idee dat hij hem zou achterlaten of die heks ging aanvallen. Voor Dorians verbazing was de heks helemaal niet zo lelijk als ze hadden gedacht wel zeker wat ouder dan de twee maar helemaal niet lelijk. DOrian vond dat we lappart hij had altijd gedacht dat monsters lelijk waren maar zij was normaal. Haar hand lichte op en Dorian pakte Andrews hand weer steviger beet en wilde hem een stukje achteruit trekken.